کد مطلب:149811 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:369
سخن امام حسین با حاکم مدینه
معاویه در ماه رجب سال شصت از هجرت مرد. یزید نامه ای به ولید بن عتبه كه امیر و والی مدینه بود نوشت و از او خواست كه از عموم اهل مدینه و خصوصا امام حسین، علیه السلام، برای وی بیعت بگیرد و اگر ازبیعت، امتناع ورزید، سرش را از بدن جدا كند و برای او به شام بفرستد.
ولید فرستاد و حضرت را حاضر ساخت و نامه ی یزید را برای او خواند. مروان حكم نیز حاضر بود و گفتگوهایی رد و بدل شد كه میان امام حسین و مروان به تندی كشیده شد. آنگاه امام حسین، علیه السلام، به ولید فرمود:
ایها الامیر إنا اهل بیت النبوة و معدن الرسالة و مختلف الملائكة و بنا فتح الله و بنا ختم الله و یزید رجل فاسق شارب الخمر النفس المحترمة معلن بالفسق و مثلی لایبایع بمثله و لكن نصبح و تصبحون و ننظر و تنظرون اینا احق بالخلافة و البیعة...، [1] ای امیر! ما خاندان نبوت و كانون رسالت، و محل آمد و شد فرشتگانیم؛ خدا با ما افتتاح كرد و گشود و به ما ختم كرده و پایان می دهد، و یزید مردی فاسق، گناهكار، میگسار و آدم كش است كه آشكارا مرتكب فسق و فجور می شود و كسی همچون من با كسی مانند او بیعت نخواهد كرد ولی ما و شما شب را به صبح می رسانیم و می نگریم و شما هم بنگرید كه كدام یك از ما به خلافت و بیعت شایسته تریم. - كه البته صبح هم شد و حضرت بیعت نكردند -.
در این قسمت خویشتن را به عنوان خاندان نبوت و معدن رسالت یاد كرده و همه می دانیم كه او نواده ی نبوت و ریحانه و گل خوشبوی رسالت بود.
و نیز خویشتن را مختلف الملائكه قلمداد فرموده است.
آری، رفت و آمد ملائكه، در خانه ی امام حسین بوده و بلكه آنان با شخص امام حسین سر و كار داشتند و طبق نقلی كه شده جبرئیل گهواره او را می جنبانید و از برای او ذكر خواب (لالایی) می گفت. [2] و خلاصه از لحظه ی تولد تا تمامی مراحل زندگی با ملائكه بودند و فرشتگان به حضورش مشرف می شدند.
و دیگر اینكه خداوند افتتاح و اختتام وجود را به وسیله ی آنان یا به دست آنان قرار داده، یا اینكه آغاز وجود و پایان حیات هر كس به اذن الله، زیر نظر امام حسین و خاندان اوست.
مشابه این جمله در زیارت جامعه آمده است: بكم فتح الله و بكم یختم.
علامه بزرگ، مرحوم سید عبدالله شبر، اعلی الله مقامه، در تفسیر این مطلب فرموده است: خداوند به بركت شما وجود را آغاز كرده و در آن را گشوده یا اینكه خلافت را به شما فتح كرده و یا اینكه جمیع خیرات و افاضات را با شما فتح كرده و گشوده یا اینكه معنا این است كه به بركت شما خداوند خلق كرده است زیرا اگر شما نبودید، آسمان و زمینی، خلق نمی شد و نه زمینی، و نه خورشید عالمتابی بود و نه ستاره ی
درخشانی.
و راجع به جمله «و بكم یختم» می گویند: یعنی دولت شما آخر دول است. یا اینكه دولت در آخرت نیز از آن شماست. [3]
باری، در این مقام، یزید را به عنوان فاسق، شارب الخمر، قاتل و معلن به فسق، معرفی می كند.
و آنچه كه از نقطه نظر بحث ما نقش اساسی دارد، جمله ی زیبای «و مثلی لایبایع مثله» می باشد یعنی؛ من با آن كمالات خدایی و فضایل آسمانی، هرگز با چنین موجود منحرف و فاسقی بیعت نخواهم كرد. حسین، علیه السلام، هرگز دست موافقت به دست گناهكاری كه آشكارا با خدا مبارزه می كند و فرمان الهی را نادیده گرفته، به احكام الهی دهن كجی می كند، نخواهد داد و فضایل و كرامتها را فدای رذیلتها و فسق و فجورها نخواهد نمود.
راستی كه روح و روحیه ی والای حسین بن علی، علیه السلام، در این جمله، ترسیم شده است.
چنانكه درس بزرگ و همیشه جاویدی با این جمله ی مباركه كه به انسانها در همه اعصار داده كه هرگز با فاسقان و فاجران و كسانی كه می گساری می كنند و از كشتن نفوس زكیه و ریختن خونهای محترم باكی ندارند، دست موافقت و دوستی و هماهنگی ندهند و مخصوصا
اجازه ندهند كه آنان در سرنوشت امت اسلامی دخل و تصرف كنند.
ولید فرستاد و حضرت را حاضر ساخت و نامه ی یزید را برای او خواند. مروان حكم نیز حاضر بود و گفتگوهایی رد و بدل شد كه میان امام حسین و مروان به تندی كشیده شد. آنگاه امام حسین، علیه السلام، به ولید فرمود:
ایها الامیر إنا اهل بیت النبوة و معدن الرسالة و مختلف الملائكة و بنا فتح الله و بنا ختم الله و یزید رجل فاسق شارب الخمر النفس المحترمة معلن بالفسق و مثلی لایبایع بمثله و لكن نصبح و تصبحون و ننظر و تنظرون اینا احق بالخلافة و البیعة...، [1] ای امیر! ما خاندان نبوت و كانون رسالت، و محل آمد و شد فرشتگانیم؛ خدا با ما افتتاح كرد و گشود و به ما ختم كرده و پایان می دهد، و یزید مردی فاسق، گناهكار، میگسار و آدم كش است كه آشكارا مرتكب فسق و فجور می شود و كسی همچون من با كسی مانند او بیعت نخواهد كرد ولی ما و شما شب را به صبح می رسانیم و می نگریم و شما هم بنگرید كه كدام یك از ما به خلافت و بیعت شایسته تریم. - كه البته صبح هم شد و حضرت بیعت نكردند -.
در این قسمت خویشتن را به عنوان خاندان نبوت و معدن رسالت یاد كرده و همه می دانیم كه او نواده ی نبوت و ریحانه و گل خوشبوی رسالت بود.
و نیز خویشتن را مختلف الملائكه قلمداد فرموده است.
آری، رفت و آمد ملائكه، در خانه ی امام حسین بوده و بلكه آنان با شخص امام حسین سر و كار داشتند و طبق نقلی كه شده جبرئیل گهواره او را می جنبانید و از برای او ذكر خواب (لالایی) می گفت. [2] و خلاصه از لحظه ی تولد تا تمامی مراحل زندگی با ملائكه بودند و فرشتگان به حضورش مشرف می شدند.
و دیگر اینكه خداوند افتتاح و اختتام وجود را به وسیله ی آنان یا به دست آنان قرار داده، یا اینكه آغاز وجود و پایان حیات هر كس به اذن الله، زیر نظر امام حسین و خاندان اوست.
مشابه این جمله در زیارت جامعه آمده است: بكم فتح الله و بكم یختم.
علامه بزرگ، مرحوم سید عبدالله شبر، اعلی الله مقامه، در تفسیر این مطلب فرموده است: خداوند به بركت شما وجود را آغاز كرده و در آن را گشوده یا اینكه خلافت را به شما فتح كرده و یا اینكه جمیع خیرات و افاضات را با شما فتح كرده و گشوده یا اینكه معنا این است كه به بركت شما خداوند خلق كرده است زیرا اگر شما نبودید، آسمان و زمینی، خلق نمی شد و نه زمینی، و نه خورشید عالمتابی بود و نه ستاره ی
درخشانی.
و راجع به جمله «و بكم یختم» می گویند: یعنی دولت شما آخر دول است. یا اینكه دولت در آخرت نیز از آن شماست. [3]
باری، در این مقام، یزید را به عنوان فاسق، شارب الخمر، قاتل و معلن به فسق، معرفی می كند.
و آنچه كه از نقطه نظر بحث ما نقش اساسی دارد، جمله ی زیبای «و مثلی لایبایع مثله» می باشد یعنی؛ من با آن كمالات خدایی و فضایل آسمانی، هرگز با چنین موجود منحرف و فاسقی بیعت نخواهم كرد. حسین، علیه السلام، هرگز دست موافقت به دست گناهكاری كه آشكارا با خدا مبارزه می كند و فرمان الهی را نادیده گرفته، به احكام الهی دهن كجی می كند، نخواهد داد و فضایل و كرامتها را فدای رذیلتها و فسق و فجورها نخواهد نمود.
راستی كه روح و روحیه ی والای حسین بن علی، علیه السلام، در این جمله، ترسیم شده است.
چنانكه درس بزرگ و همیشه جاویدی با این جمله ی مباركه كه به انسانها در همه اعصار داده كه هرگز با فاسقان و فاجران و كسانی كه می گساری می كنند و از كشتن نفوس زكیه و ریختن خونهای محترم باكی ندارند، دست موافقت و دوستی و هماهنگی ندهند و مخصوصا
اجازه ندهند كه آنان در سرنوشت امت اسلامی دخل و تصرف كنند.
[1] ابن طاوس، محمد؛ اللهوف في قتلي الطفوف، ص 18 - 19 و ابوعلم، توفيق؛ اهل البيت، ص 447
[2] شوشتري، حاج شيخ جعفر؛ خصائص الحسين، ص 179 و ذكر خواب جبرئيل براي امام حسين اين است:
ان في الجنة نهرا من لبن
لعلي و حسين و حسن
كل من كان محبا لهم
يدخل الجنة من غير حزن.
[3] شبر، سيد عبدالله؛ الانوار اللامعة في شرح الزيارة الجامعه، ص 180.